Als uitvaartbegeleidster heb ik dagelijks contact met mensen die met een overlijden te maken hebben. Ik vind het steeds opnieuw een voorrecht om in zo’n kwetsbare periode zo dicht bij mensen te mogen zijn. Het licht van de dood is een bijzonder licht. Het licht van de schaduwkanten. Het licht dat zichtbaar maakt wat vaak niet gezien wordt en soms niet gezien mag worden. Ik schrijf over wat ik zie, voel en ervaar in dat licht. Over wat mij raakt, verwondert en ontroert.
Blogs
Wanneer ik de verzorgkamer van het uitvaartcentrum nader brengt een bekend luchtje me 40 jaar terug in de tijd. In mijn gedachten is het vaderdag en ik zie weer voor...
Lees verderDe stem aan de andere kant van de lijn trilde en haperde, ik wachtte af wat komen zou; een melding van overlijden dacht ik. Een diepe zucht gevolgd door een...
Lees verderZachtjes kwam hij binnen, nog geen 20 jaar oud. Bijna geruisloos. Ik hoorde de geluiden van de straat, de auto’s, de wind, een paar jongens die uitgelaten van school naar...
Lees verderOp tafel lag de opengevouwen krant. Haar bril ernaast. De dame die in de keuken koffie aan het zetten was ontroerde me. Kranig hield ze zich. De eettafel stond inmiddels...
Lees verderOp de dag van de uitvaart kwam zij afscheid nemen van haar oom. De jonge vrouw in de rouwkamer liep zonder aarzeling naar de kist waarin hij lag. Hooggehakt, strakke...
Lees verderDe familie komt binnen voor de rituele wassing. Ik vraag mij af of het werkelijk de bedoeling is dat al deze mensen mee gaan naar de verzorgingskamer. Waarschijnlijk wel. Ik...
Lees verder